Meer en meer ontdekken mensen dat het diep gemis dat in hen leeft teruggaat naar een pril scheidingsdrama. Dat zij op hun reis naar hier, in de wereld, niet alleen waren. Dat een tweelingbroer of tweelingzus of meerdere broers of zussen hen voor een tijd vergezelden. Deze ervaring van verlies kleurt sterk het verdere leven van de alleen geborene. Diepe gevoelens van verdriet, eenzaamheid, gebrek aan identiteit, verlatings- en bindingsangst…met alle geprojecteerde gevoelens die steeds weer die scheiding oproepen. Door dit prille verlies creëert men beelden en het gevoel niet gezien te worden door moeder en vader. De realiteit is daardoor verdraaid en in dit vroege trauma gebleven.

In opstellingen zien wij de twee- en meerlingen verschijnen. Hoe de overlevende tweeling en zijn teruggevonden twee- of meerlingen daarop reageren in opstellingen is telkens anders. Van verdriet over ontroering naar vreugde met alle mogelijke schakeringen van gevoelens en gedachten. Wie deel is van een ongeboren tweeling (meerling), is verbonden met de gevoelens van zichzelf als deze van de gemiste broer(s), zus(sen).

Wij benaderen het fenomeen van de alleen geboren tweeling in opstellingen fenomenologisch, dwz. wij maken hier niets. Wij openen ons voor bewegingen van de representanten die ons laten zien hoe het was en wij zien de beweging naar de toekomst. Dat kan soms heel dramatisch zijn en tegelijkertijd heel helend. De tot dan toe niet geziene en niet gevoelde tweelingszus of broer, of de meerdere zussen en broers, keren nu in de alleengeborene terug met liefde en ontroering. Fysisch worden zij voelbaar. Zij zijn even existentieel als diegenen die wel in het leven kwamen. Als de scheiding opgeheven is dan voelt de alleengeborene zich nooit meer alleen. Zij of hij voelt zich compleet.