VANISHING TWIN of ALLEEN GEBOREN TWEELING (VTS)

Iemand die alleen geboren werd is niet per se ook vóór de geboorte alleen geweest. In de beginselen van deze ontdekking (vooral bekend geworden door A. Ramoda en Bettina Austermann, Berlijn) was er sprake van het ‘vanishing twin syndroom’.  In deze benoeming ligt de klemtoon vooral op het verdwijnen van de andere tweeling.

Later werd de benoeming ‘alleen geboren tweeling’ gebruikelijker. Hier gaat het om diegene van de tweeling of meerling die geboren is.

HEEL ZELDZAAM?

De schattingen erover hoe vaak het voorkomt dat alleen geboren mensen feitelijk een alleen geboren tweeling of meerling zijn, lopen ver uit mekaar. Als we het alleen over die gevallen hebben waar tijdens een echo een tweede/derde… kind gezien werd, spreken we over 15 tot 30%.

Echter, door ervaringen in opstellingen en regressies leerden wij dat er tweelingen of meerlingen ver voor de eerste echo, voor de innesteling en zelf voor de conceptie te vinden zijn. Hiermee rekening houdend, is het waarschijnlijk dat er 70% en meer van de alleen geboren mensen in feite alleen geboren tweelingen of meerlingen zijn .

PRENATAAL TRAUMA

Een dermate vroeg verlies weegt niet minder zwaar dan een verlies op latere (pre- en perinatale) leeftijd. Integendeel, soms weegt het zelf zwaarder, doordat niemand van dit verlies weet, en doordat alle vroeg gebeurde trauma’s een impact hebben op het doorleven van volgende transities en transformaties. Bv. het verlaten van de baarmoeder en de moeder bij de geboorte,  of als ouders een kind bij een opvang achterlaten als zij gaan werken, het verlaten worden door een lief e.d. kunnen door een prenataal tweelings-verlies buitengewoon dramatisch beleefd worden.

Als er prenataal een dergelijk verlies plaats vindt, moeten wij spreken van trauma. We kennen onze tweeling of meerlingen beter als onze moeder en wij hebben een vroegere binding met hen dan met onze moeder en onze vader.  Niemand weet van ons verlies, niemand is bij ons in ons verdriet. Wij hebben nog geen vermogen om te relativeren, begrijpen, verklaren. Het kan voelen als sterven en het is een heel eenzaam proces. Dikwijls begrijpen wij niet waarom de andere wegging, voelen ons in de steek gelaten of wij zijn kwaad dat hij of zij durfde ons te verlaten. Een ander facet is de concurrentie, het vechten voor voldoende voedsel, de strijd om ruimte, .., en de schuldgevoelens als de andere opgeeft of zich uit liefde voor ons terugtrekt.

SYMPTOMEN

Alle volgende relaties worden gekleurd vanuit deze prille ervaringen. De symptomen kunnen veelvuldig zijn. Een niet te duiden verlangen naar iets of iemand dat niet kan gestild worden in eender welke relatie. Vastklampen in relaties of net omgekeerd: afstand houden, zich niet kunnen binden als beschermfunctie (bv.: ‘Zoiets mag nooit meer in mijn leven gebeuren!’).

Een ander aspect zijn de schuldgevoelens die zich kunnen uiten als wij iemand gevoeld iets ‘wegnemen’: een job, het laatste ticket voor een evenement, een plaats op de trein… Ook levensovertuigingen zoals: ‘Ik mag niet (te) gelukkig zijn’ (hoe kan ik gelukkig zijn als de andere gestorven is?), of: ‘Ik ben verantwoordelijk voor het ongeluk van anderen’ (ik ben schuld dat de andere gegaan is) e.d. kunnen uitingen van een tweelings-geschiedenis zijn.

De boven genoemde gevoelens worden geprojecteerd op: de relatie ouder-kind, kind-ouder, liefdesrelaties, relaties tussen ‘beste vrienden’, naar collega’s toe…

HERVERENIGING

Als we een weg terugvinden naar onze prenatale geschiedenis, kunnen we onze tweeling of meerlingen ontmoeten.

Wij kunnen bewust de kwaliteit van ons samenzijn en het moment van scheiding beleven, wij kunnen onze waarnemingen en gevoelens delen. Vanuit ons volwassen zijn kunnen wij compassie voor ons prenataal zijn ontwikkelen. Wij ontdekken terug de verbondenheid en liefde. Als al dit een plek krijgt in ons, een aanvaarding: ‘Ja, zo is het geweest’, dan kan de pijn voorbij zijn.

LEVENSKRACHT

De andere was nooit werkelijk verloren ook al voelden wij het niet of hebben wij ons afgesloten om de pijn of de schuldgevoelens niet te voelen. Nu kunnen wij de verbondenheid terug voelen. Als de tweeling/meerlingen hun plaats in ons innemen, worden wij completer en kunnen wij ons openen voor de levenskracht.

Wij worden vrij ONS leven te leven, in onze volle kracht.